bavulumu topluyorum

Yaz geldi ya dost sohbeti çekiyor canım. Öyle bahar şenlikleriymiş, adalara gezilermiş; toplu organizasyonlara kapalı bünyem. Bütün emelim teklik üzerine, en fazla bir kişiye daha yer var yanımda. Kaçacak yerde sessiz sakin olmalı, dere kenarı mesela, iki iskemle, bir de gün batımı yeter. Oltalarımız dereye savrulmuş belki ama balık tutmak için değil, tablo tamamlansın maksat. Ne konuştuğumuzun da pek önemi yok, suratsızlar kahvesi değil burası. Bir yerlerden kronik Beatles çalıyor; benim tercihim Yellow Sub-marine olsa da Yesterday e hayır diyecek halim yok. Hani oturmuşuz iskemlelere, sırtımızı yaslamışız -sen filmlerde olur zannedersin böyle sahneler-, güneşin battığı yerden Raskolnikov yükseliyor. Bir sonraki durağı başka bir Akdeniz ülkesi, belki Giro’ya da selam götürür. Eve elimiz boş dönmektense, mısır tarlalarının arasından geçerken bir iki mısır çalmanın kime ne zararı dokunabilir ki!

Belki de bu sefer Alaska’ya giderim. Ne de olsa burası hayal limited. Düşünsene keskin bir soğuk, su üstünde buzullar, köşede mürettebatına bir şeyler anlatan kaptan. İnsanları arkamdaki bara giderken görüyorum, takılıyorum peşlerine. İçeride soğuk ülkenin sıcak insanları, ortada eskimiş bilardo masası, sahnede reggie söyleyen rastalı zenci, tezgâhın arkasında koca kafalı barmen, altımızda yine iskemleler. Burada da dost sohbetleri koyu ve samimi. Yanıma bir denizci oturuyor, başıyla beni selamlarken ya da ben öyle hayal ediyorum. Elini kaldırıp bir içki istiyor, iki parmağı eksik. Verdiğine benzer bir selam verip kalkıyorum. Yerime rastalı zenci oturuyor, ben de bozukluğumu müzik kutusunu atıyorum. Bir anda herkesin dudağında Noir Desir’den ‘le vent nous portera’…

Bavulumu toplarken dalıyorum bu rüyalara sonra bu fotoğrafa takılıyor gözüm: